Een heerlijke hakbal van Tadic, een vloeiende schaarbeweging van Antony, een perfect afgesneden voorzet van Bergosso, een heerlijke dribbel van Gravenberch, perfect combinatiespel over drie, vier schijven met als eindstation Haller die met links aanneemt en met rechts afrond. Aspecten van het ajaxspelletjes waarvoor je als supporter het stadion ingaat of je tv aanzet met je te dure ESPN abonnement.

Vraag 10 ajacieden naar hun favoriete ajaxspeler aller tijden en naast Johan Cruijff hoor je waarschijnlijk spelers als Jari Litmanen, Dennis Bergkamp, Rafael Van der Vaart, Frenkie de Jong, Luis Suarez, Lasse Schöne, Dusan Tadic, Antony.. Spelers met flair en techniek, creatievelingen! Want dat zijn échte ajaxspelers. Jongens die van niets iets kunnen maken. Jongens waarbij je constant op het puntje van je plastic ArenA-stoeltje zit omdat je nooit weet wat ze gaan doen. Daar kom je voor naar het stadion!

Maar iedereen die zelf ooit tussen de krijtlijnen heeft gestaan weet dat voetbal veel meer is dan flair, snelheid, techniek, creativiteit. Er wordt geschopt, getrokken en geknokt voor elke centimeter. Er wordt geschopt, getrokken en geknokt zodat de creatievelingen kunnen doen waar ze goed in zijn: de supporters op de banken krijgen. Deze aspecten zijn onderdeel van voetbal en daarmee ook van het ajaxspelletje. Waarom wordt er bij ajax dan toch zo vaak neergekeken op middenvelders die voorop gaan in de strijd? Het liefst zien we een middenveld met drie Schönes of drie Frenkies maar hoe realistisch is dat? In mijn optiek hoort bij een gebalanceerd (ajax)middenveld ook een man die het vuile werk opknapt: een kilometervreter, een klootzak, iemand die de angel uit de aanval van de tegenstander kan halen. Dat deze krachtpatsers dan wat minder techniek hebben, soms een balletje inleveren en nauwelijks een goal en/of assist leveren, doet niets af van het werk dat zij verzetten, En met een beetje vertrouwen kunnen ook zij uitgroeien tot favoriete ajacieden. Want er zit wel degelijk schoonheid in het vuile werk dat zij opknappen. Ik noem bijvoorbeeld Poulsen (wie herinnert zich niet de wedstrijd tegen P$V),  Galasek en Gabri. Alle drie vervulden misschien een andere rol op het middenveld maar ook alle drie werden niet direct gewaardeerd door de achterban en zijn uiteindelijk toch uitgegroeid tot (cult)held. 

Laten we daarom onze hedendaagse strijder op het middenveld eren. Hij brengt balans op het middenveld en laat de spelers voor hem beter renderen: Edson Álvarez. Na een bewogen eerste seizoen met veel kritiek kreeg hij dan vorig jaar eindelijk waar hij al een seizoen lang vurig op hoopte: waardering! Temidden van de coronacrisis werd na de kampioenswedstrijd tegen Emmen het landskampioenschap van seizoen 20/21 spontaan gevierd bij de Johan Cruijff ArenA. Zoals wel vaker maakten de spelers vanaf het parkeerdek het feestje compleet voor alle feestende ajacieden en daar gebeurde het: Edson Álvarez kreeg wat hij verdiende, met zijn dochter in zijn arm werd de Amsterdamse nummer 4, onze strijder, luidkeels toegezongen (geschreeuwd) door de fanatieke aanhang. Verdiend!

En zie nu! Hij blaakt van het vertrouwen en hij begint steeds meer flair en durf in zijn spel te krijgen. Het is een kwestie van tijd voor hij zijn eerste pegel vanuit de tweede lijn in de kruising weet te werken. Wie weet past Edson straks ook in het rijtje van Poulsen, Gabri en Galasek.